top of page

voorstellingen

12th Night - Aluin

dec '22 t/m april '23

In deze sombere dagelijkse realiteit geeft Theatergroep Aluin je de mogelijkheid om te ontsnappen naar Illyrië, waar je als publiek ondergedompeld wordt in een wereld vol romantiek, muziek en gender fluïditeit. 

Shakespeare
Twelfth Night is door William Shakespeare geschreven als stiekem Queer-feestje binnen de normen van de zeventiende eeuw. Toentertijd werden alle rollen in Engeland door mannen gespeeld, hierdoor kregen de liefdesscenes en genderverwarring een extra laag in de voorstelling.

Over de voorstelling
Theatergroep Aluin heeft schrijver Ayden Carlo gevraagd om Twelfth Night te bewerken tot een genderfluïde komedie van nu. Zoals Shakespeare het misschien eigenlijk had willen schrijven, maar wat in die tijd niet kon. In deze nieuwe versie spoelt hoofdpersoon Cesario aan op Illyrië. Daar ontdekt hij al snel dat dit weleens de plek kan zijn waar hij echt zichzelf kan zijn. Dit geeft hem zelfvertrouwen, zoveel zelfvertrouwen dat hem dit direct een baan oplevert bij hertog Orsinio. Orsinio is verliefd op Olivia, maar zij ziet hem totaal niet staan. Cesario wordt gevraagd om met zijn talent als woordkunstenaar Orsinio’s liefde over te brengen aan Olivia. Dit doet hij zo goed en met zoveel overtuiging dat Olivia compleet van haar stuk wordt gebracht.

Romantische Komedie
De romantische komedies van nu zijn schatplichtig aan de romantische komedies uit Shakespeares tijd. Personages die halsoverkop verliefd worden, grote misverstanden of deze liefde wel wederzijds is en de heerlijke ontknoping op het eind, maken het een onverslijtbaar genre. Dat deze liefdesverhalen voor het grootste deel beperkt worden tot een -boy meets girl- situatie, werd met Twelfth night door Shakespeare al betwist, dus hoog tijd om verder te gaan op deze ingeslagen weg.

regieVictorine Plante
tekst: Ayden Carlo
spel: Jaike Belfor, Sacha Muller, Floyd Koster, Jilles Flinterman, Sharlee Daantje
compositie: Willem Friede
kostuum: Anouk van Schie
decor: Marcel Dolman

"De entree van Olivia (Sacha Muller) is spectaculair: op Purcells diepdroeve ‘O let me weep, forever weep’ zingt zij op het centrale podium, gehuld in nachtblauwe avondjurk met naaldhakken, haar hoofd zedig bedekt door een half doorzichtige sluier en met een zwarte zonnebril op." - Theaterkrant.nl

bottom of page